2012/12/31

Urte Berri On!!!


Empecé el año sin ninguna prenda interior roja harta de seguir la tradición sin ningún tipo de resultado, y puedo decir sin ninguna duda, que ha sido un gran año. Hoy volveré a hacer lo mismo.

El año no empezó particularmente bien sentimentalmente hablando, hasta mayo, cuando tomé una decisión vital: dejar atrás lo que no me convenía y empezar de cero. Sin duda, un gran acierto, cerrar una puerta, me abrió el portón más grande de la vida, el del amor de verdad. Ese que hace que tengas mariposas en el estómago, ese que te hace vibrar y te emociona cada día... Gracias a Toquero, cada día me levanto y acuesto sabiendo que adoro a mi novio más que a nada, y eso me hace feliz.

El Athletic también nos dio grandes alegrías, dos finales en una misma temporada... Fueron momentos inolvidables. Desgraciadamente no nos llevamos nada, pero también me sirvió para reforzar mi sentimiento rojiblanco, un sentimiento que siempre va hacia arriba, jamás para abajo. De esta salimos, haya tranquilidad.

Trabajo? Me entra la risa... la verdad es que es bastante triste la situación, pero bueno, puedo decir que por primera vez he podido ejercer de andereño en una ikastola, y espero que no haya sido una visión, espero que a partir de ahora cuenten más conmigo, y con mis amigas, que las cuatro nos lo merecemos. Y que quienes ya tenían o parece que han encontrado trabajo, puedan mantenerlo.

Aparte de esto, también ha habido algo muy malo, y es que... hay algo peor que perder a un ser querido? A un amigo de verdad... Te echo de menos Guiller, echo de menos poder contarte lo bien que me van las cosas, porque desgraciadamente, casi todo lo que te contaba sobre mi, eran penas, te echo de menos ahora que soy feliz, te agradezco que te despidieras de mi, aunque fuera en sueños, no suelo creer en esas cosas, pero para mi fue muy especial volverte a ver y poder despedirme, te quiero tio.

Sinceramente no me gusta nada el número 13, pero también toda la vida el 29 nos trajo mala suerte, y este año nos ha hecho feliz a más de una, por lo tanto, cuento con que el 2013 sea aun mejor, que siga triunfando el amor, que el Athletic nos de alguna alegría, que mejoremos laboralmente, y sobre todo, que haya mucha salud.

URTE BERRI ON!!!!!!!

2012/09/05

Hurrenarte, Guiller:


La verdad es que no sé ni cómo empezar... Acabo de llegar del pueblo, lo normal sería llegar a casa, cenar, sentarme en el pc, y conectarme al msn para hablar contigo (que lo usaba única y exclusivamente para hablar contigo) y contarte estos 13 días con pelos y señales, contarte que he estado rodeada de banderas españolas, contarte que aun pudiendo, no he discutido con nadie sobre españoles y vascos, contarte que he ido con la camiseta del Athletic más chula que un 8 los 4 días que ha jugado el Athletic, que me han dicho aúpa el Bilbao y que les he explicado que no, que no nos llamamos así, y ellos erre que erre, que en el escudo, pone Bilbao. Contarte que discutí con un madridista en una comida familiar (familía de él), que toda la familia me apoyó... seguro que me dirías que ya me vale, que vaya entrada en la familia... Ya sabes, así soy yo, y así entro yo, por la puerta grande! Y tantas cosas... estaríamos varias horas hablando, como siempre...

En cambio, ya nada volverá a ser igual. Fue un día bonito, 29 de agosto. Dos meses. Recuerdas cuando te comencé el principio de la historia? No me contesta. Ya te contestará, ten paciencia. La tuve, llego el primer sms, y hasta hoy. 29, dos meses. Día divertido, cenita, paseo, risas. Y de repente, una llamada. Un muy buen amigo, pero con el que no suelo tener contacto telefónico salvo para quedar antes de ver a nuestro Athletic. Cojo. Te has enterado? De qué? Y entonces, con un nudo en la garganta, me lo cuenta. No puede ser... No consigo reaccionar. Me paro en seco, él se huele algo raro, qué pasa? Yo, quieta, con el teléfono en la oreja, sin poder articular palabra... No es posible, él no. Tras hablar unos minutos por teléfono, cuelgo y veo que varias personas me habían avisado e intentado avisar, pero al no estar atenta al teléfono, no lo había visto.

Me siento a su lado, con la mirada perdida. Qué te pasa? Me pregunta. Cojo aire, le miro, y se lo digo. Me abraza. No reacciono. No sé qué decir, no me salen ni las lágrimas, solamente me queda alucinar. Conociste a mis aitas. Es tarde, son más de las doce, pero aun así decido llamar a mi aita, ya que muchas veces hablamos sobre ti, y además, le caíste genial en aquella comida que tuvimos en su casa, te acuerdas de la alubiada? Y de los berberechos que os comisteis entre los dos? Argggg, vaya par de tragones! Llamo a mi aita, y antes de poder contárselo, casi me quedo sin respiración, no soy capaz de acabar la frase, las lagrimas empiezan a brotar de mis ojos, él me mira desde el muro sin saber qué hacer, mi aita me dice que vocalice, que no me entiende... Cuando por fin consigo darle la noticia, se hace el silencio... Tampoco se lo podía creer...

Pero cómo es posible? Habías empezado a cuidarte, dejaste las copas de fiesta, adelgazaste un porrón de kilos, con lo guapos que estábamos los dos ahora! Pero cómo puede ser... Pasé una de las peores noches de mi vida, en la cama como un buho, bajando a la cocina en una casa que no era mía a la cocina para ver si fumando conseguía entender algo, a las 3 de la mañana. Dos horas en esa cocina con la luz apagada. No conseguí llegar a nada. Me volví a la cama, empecé a leer todo lo que te estaba escribiendo la gente, lágrimas y más lágrimas... Al finar conseguí dormir algo menos de una hora. Me desperté y quise pensar que todo lo de la noche anterior fue un mal sueño. Desgraciadamente no lo fue...

No sabes todo lo que me he acordado de ti, lo mucho que te voy a echar de menos... Porque aunque no nos veíamos muy a menudo, solamente cuando venías a ver a jugar al Athletic, o antes, cuando iba yo a Gijón, también por el mismo motivo, sabes que fuiste un hermano para mi. Siempre te conté mis penas, siempre recurrí a ti cuando tenía un problema, siempre buscaba tu consejo, y tú, siempre estuviste ahí, fuiste mi paño de lágrimas, el hombro que necesité para llorar. Y tú también me contabas tus cosillas, compartimos muchas cosas... Qué lástima... Hace una semana que me enteré, aunque hace unos días más que te fuiste, fue uno de los peores días de mi vida con mucha diferencia, se me partió el alma, y creo que tardaré mucho en recuperarme... El otro día, paseando por el pueblo, vi algo que te hubiera hecho gracia, Ponía, Frutas Fran. Sé que muchos de los que leáis esto no entenderéis nada, otros muchos sí. Lo vi, sonreí, y pensé, voy a hacerle una foto para pasársela a... un momento..., no. Ya no puedo pasarle nada. Se me volvió a partir el alma, y así, cada vez que veo algo que me recuerde a ti, que son muchas cosas.

Por ejemplo, la taberna taurina. Sabes que odio la tauromaquia, hemos discutido mucho sobre eso... Pero bueno, allí trabajaba un amigo y fuimos, subí la foto, comentando, irónicamente claro, que nos sentíamos como en casa... y tú, le diste a me gusta. Me llegó la notificación, qué cabrón, pensé, y sonreí. Esa misma noche fue cuando decidiste partir. Y aunque odio todo ese tema, al enterarme de la terrible noticia, quise ir allí, recordando tu último me gusta en mi muro, me sentía más cerca de ti. Y conseguí que me abrieran la taberna para ver el partido a puerta cerrada, me acordé mucho de tí, sé que te hubiera gustado estar. Y el partido, 2-0, me acordé de ti en ambos goles, nos imaginé abrazándonos en esa taberna cerrada para nosotros, te hubiera gustado, seguro.

Y otro amigo de la cuadrilla de Jorge... De repente, saluda a un chico, y se me hiela la sangre. Era tu viva imagen. Y él me dijo, es músico, toca la trompeta en la banda del pueblo. Me parto en dos. Y a la noche, vuelve a aparecer, sonríe, es igual que tú (algo menos grandote), me doy la vuelta, no puedo mirarle, me enciendo un cigarro... "es su viva imagen", pienso. Jorge me abraza, es el único que entiende lo que pasa. Al fin se va... El chico era majo, pero yo no quería que estuviera ahí, era un parecido demasiado exagerado, y yo no estaba preparada, tan solo a tres días de enterarme... sé que me llamarías pánfila, me dirías que hiciera mi vida, que sonriera... Pero son tantos recuerdos...

Ter acuerdas el día que nos conocimos? A vosotros os han dado alguna vez por el culo? WTF?? Fijo que te acuerdas jajajaja y Nacho también, qué risas... vaya personaje el hijo de perrilla este... y todo lo que hablamos del Grasas? jajaja jo, qué buenos momentos, sonrío al recordar estas cosas, pero no puedo evitar que las lágrimas recorran mis mejillas... Recuerdas cuando entramos al Molinón y me cagó una paloma justo a mi, y justo en la raya blanca de la camiseta zurigorri? Manda eggs!! Y lo que te molestaba que dijera, NESUNNO!! jaja las risas que nos echamos oyendo los audios de mi niño loco, y de mi niño al que le costaba Dios y ayuda entender los problemas... pobres! Qué malos hemos sido! recuerdas cuando viniste a mi casa y cogiste a Noa del pellejo, se te escurrió y cayó al suelo? Que te quedaste con un mechón de pelo en las manos... pues que sepas que quise destruirte!! Probablemente lo hice con mi mirada láser jaja Joer, cuantas anécdotas, el día que nos quedamos solos Joseba, Tú y yo en Aste Nagusi hace varios años, a qué puto antro me llevasteis!! Y en Coruña? Que todo el mundo se fue yendo y nos quedamos tú y yo en aquel bar subterraneo con esos niñatos... Cuantos momentos... Y pensar que nunca más podré volver a estar contigo, que nunca más podré volver a contarte nada, que es
to que te estoy escribiendo jamás lo vas a leer...

En serio, voy a notar mucho tu falta, te quise mucho, como he dicho antes, como a un hermano, y te voy a querer toda la vida. Jamás borraré tus fotos, ni tus mensajes privados, ni tu móvil, ni el último sms que me mandaste, el día del primer partido de liga de esta temporada: "Así me gusta, que cantes el himno con ganas y con la bufanda en alto, que te he visto, jajaja. AUPA ATHLETIC!" Te quiero tío, lo dudo, pero espero que (dentro de mucho) volvamos a vernos, siempre te recordaré, cada vez que el Athletic marque un gol, te tendré en mi recuerdo, y te dedicaré cada victoria de los nuestros. Te voy a echar de menos. Eskerrik asko por aquel día, haber pedido esas pegatinas del Athletic en aupa, ya que gracias a eso me puse en contacto contigo, y empezamos con esta amistad, que cada día nos unió más y se hizo más fuerte.

Beti zurekin, Guiller



2012/08/06

Saltoka infinitora...

...Biok helduko gara...

Oraingoan bai, orain badakit zer den benetako bikote harreman bat, harreman zoriontsu bat, gezurrik gabekoa, aurpegi bikoitz gabeko jarrererekin, aurpegi onekin, barre algaraz betetako orduak, eztabaida gabekoak.

Oporretan joan eta bueltatu nahi ez izatea, aspertzeko momenturik ez edukitzea, telefonoa eta erlojua ez begiratzea, zoriontsu izatea...

Eskerrik asko nire bizitzan agertzeagatik :)

Izpi txiki txikiren bat agertuz doa gaurkoan
Poztasun handi batek besarkatzen nau

Mesedez ozen esan negua joan egin dela
Nire arima hotzak ez du sinizten eta


2012/06/16

Yo nunca entré en tu mundo...

...es tan pequeño...

Un mes y 17 días han pasado desde que decidí terminar con esa farsa. Mucha ilusión al principio, ilusión por ver que pude olvidar, por ver que había vida más allá de él.
Comienzo ilusionante, aunque eran evidentes las diferencias entre nosotros, y aunque yo sabía que era imposible (llamadme intolerante, puede que lo sea), lo intenté. Yo continué igual, tú cambiaste, pero solo en apariencia, en las discusiones siempre te salía esa vena anterior.

El agradecimiento, fue el único que me hizo continuar, nos llevábamos fatal, ni una sola salida ha terminado bien, ni una sola, en más de año y medio. Estaba claro, que era por algo.

Intenté dejar, conseguiste alargar, al final, como era obvio, para terminar, lo que seguramente, nunca debió empezar. La rutina, costumbre, agradecimiento y cariño fueron los que me hicieron intentarlo una y otra vez, pero hace mes y medio por fin conseguí apartarte de mi vida para siempre.

O eso debería, porque aún sigues dándome la brasa, aunque obviamente, de una manera cobarde, haciéndome llamadas perdidas con número oculto. Estaba claro que eras tú, pero hoy te has colado amigo, incluso para eso hay que ser inteligente. Vergüenza me daría meter a amigos de por medio, pero bueno, así e ridículo eres. Jamás me creí que fueran ellos quienes enviaban mensajes extraños, obviamente, ahora menos.

Intenta olvidarme ya, sé que me espías, aunque he de decirte que tus fuentes están algo estropeadas, pero vamos, sigue espiando, algún día encontrarás algo que no te guste de verdad, y quien lo pasará mal serás tú.

Déjame vivir tranquila.

2012/05/08

AUPA ATHLETIC, KARAJO!

Mañana es el gran día. Hasta hoy he estado relativamente tranquila, no era consciente de que habíamos llegado a la final de la E.L. quizá sea porque al jugar contra un equipo de la liga no llegué a ver las dimensiones de lo que nos vamos a jugar mañana. Esta noche he soñado con esta final, mi subconsciente me estaba empezando a avisar. Nada más despertar, como cada día, he leído el Twitter desde la cama, solamente había un tema: La final. He empezado a ponerme nerviosa, muy nerviosa, gritos silenciosos de la emoción y los nervios una y otra vez, y así ha transcurrido el día entero, quedando para mañana con los amigos, y diciéndonos entre todos lo nerviosos que estábamos, poniéndonos de esta forma, más nerviosos entre todos… Nada más levantarme he visto el famoso video del que todo el mundo hablaba en las redes sociales, El Video. Esa voz empieza a hablar, la niña con el equipaje… Nora, aguanta esa lagrimilla… La niña mete el gol, esa música, las imágenes de la gente celebrando ese gol, el reflejo de la familia zurigorri, empiezan a caer lágrimas, la niña hace el gesto de Toquero, el río Nervión fluye por mi cara… El río Nervión… La ría… Esa ría que puede que el lunes veamos repleta de txalupas, barquitos, y ella, esa gran desconocida para muchos de nosotros, La Gabarra.

Hace tres años, cuando jugamos la Final de Copa, fuimos a ver La Gabarra a Bilbo, nos hicimos fotos con ella de fondo. Error. No suelo ser supersticiosa, pero este año por si acaso, no pienso ir a verla, no quiero verla ni en fotos, solamente quiero verla el lunes, surcando nuestra ría. Relacionado con esto, también comentar que no pienso ponerme la camiseta que me puse en Valencia, me pondré la de este año, que parece que ha dado mayor suerte, y todavía estoy dudando si ponerme la bufanda rojiblanca que también llevé a Valencia, este año he perdido tres bufandas, por lo que solamente me queda la maldita, y la verde. Esa que pone: Athleeeeeeeeetic! Pensaba ponerme esa, pero un amigo me ha dicho que a él por lo menos le ha dado mala suerte. No sé qué hacer, a lo mejor me compro una mañana. Todo este párrafo, es absurdo, lo sé, yo tampoco he creído nunca en estas tonterías, pero son tales las ganas que tengo de que mañana todo salga bien, tengo tantas ganas de volverme loca al finalizar el partido, que me hace volverme tarumba y pensar en todo, para que nada pueda estropearlo.

Empecé a tener interés verdadero en el Athletic, en la última temporada de Valverde, empecé a ir a San Mamés en el bienio negro. Ahí es cuando empecé a querer al Athletic de verdad, cuando más nos necesitaban, sufrí muchísimo, aun recuerdo la semana entre el partido del Villareal y el del Levante… Sin dormir, sin comer… tantas lágrimas, tantas charlas con aita, tanto sufrimiento… Todo esto es lo primero que se me viene a la cabeza hoy. Haber vivido eso, me hace desear más que otra cosa, que estas dos finales nos salgan bien, me hacen apreciar lo que realmente estamos viviendo ahora. El otro día oí que había 20.000 personas en Cibeles… y lo decían como si fuese terrible, como si fueran 30 millones… Se van a cagar todos, se van a enterar de lo que es el Athletic, de lo que es su afición.

Podría estar escribiendo horas y horas, pero tampoco voy a abusar. Mañana es el gran día. Y el 25, volverá a ser el gran día. Athletic, por favor, por todos nosotros, por los que ya han visto La Gabarra, pero sobre todo por los que no la hemos visto. Queremos tener que dejar de ver videos antiguos, queremos tener grabadas en nuestras retinas esas imágenes, queremos poder contar, que nosotros también vimos La Gabarra. Nos lo merecemos, y vosotros también os lo mereceis, esta temporada tiene que acabar mejor imposible. Y sabed, que si no logramos ganar nada (que no va a ser el caso), estaremos ahí, como lo hemos estado siempre.

AUPA ATHLETIC, KARAJO!!

2010/04/28

Badakit urruti zu sentitu arren...

...sarri oroitzen zarela...

Zein zaila da pertsona bat ahaztea, zenbat kostatzen den gure bizitzako orrialde bat pasatzea, eta zein erraza da berriro erortzea. Batzutan, denbora bat pasa denean guztiz osaturik gaudela pentsatzen dugu, jada ez dugu hainbeste pertsona horretan pentsatzen, ez gara mugikorraren hain zain egoten, paso egiten dugu ordenagailuaz... "Bazen garaia, lortu dut!" pentsatzen dugu, baina... gutxien espero dugunean, hor agertzen da, gure aurrean. Ez du zertan aurrez aurrez izan, dei batek, elkarrizketa batek, hilabetetan eraikitzen saiatu garena goitik bera puxkatu dezake...

Eta orain? Berriro hastera... ala... ez?

Denborak esango du...

2010/03/03

Mendira igo ta ikusi...

...lagunekin ederragoa den mundua...

Badira ia lau hilabete joan zinenetik, ez dakizu zenbat somatzen dugun zure falta... astean zehar zer edo zer hartzeko geratzen garenean, larunbatetan Bilbora joaten garenean, igandetan partiduak ikustera jaisten garenean... Ihauterietan, gabonetan, zubietan...

Gure bizitza ez da gauza bera zu gabe, zure irrien falta, zure bapateko txorakerien falta... asko igartzen da.

Gutxi falta da zu ikusteko, hilabete bat bakarrik. Zu ikusi gabe daramatzagun lau hilabetekin alderatuta ez da ezer, baina oraindik 34 egun falta dira... Hemen astetxo bat eman ondoren, berriz bueltatuko zara hilabete hauetan zure bizitza izan denera, eta gu, hemen egongo gara, zu itxaroten...

Momentu asko izan dira elkarrekin igaro ditugunak: Ordu amaigabeak autobusetan egun gutxi batzuk beste toki batean igarotzeko, oporretan, partidu batean, kontzertu batean... Ordu amaigabeak ibili eta ibili, pixka bat deskantzatzeko eta berriz ere ibiltzen hasteko, ordu amaigabeak ditxozosko mendi puta hori igotzeko (Sí "Bruto", me he quedado con tu cara!!!) ondoren arantzaz beterik jaisteko, gure ondoan bidetxo zoragarri bat zegoenean... Aiiii... eta ia ito ginenean? Bai, goazen hemendik, hondartzaren beste aldean dagoena Guriezo izan behar du!! Begira horiek, qué pringaos, ez dakite hemendik arinago heltzen garela Guriezora... Baiiiii... bai bai jajaja zalantza barik... Bide horretatik arinago heltzen ginen bai, baina itsas hondora!!! Hori bai, motxilak sorbaldan, kamara poltxikoetan... genituelarik... zelako momentua, beti esan dut, eta esango dut, dena emango nukeela irudi horiek ikusteagatik...

Eta Biazterin? Inoiz baino gehiago iraun duten litroekin? Gu han, parkean, batek daki gaueko ze orduetan, etxean abisatu barik... nire aita iluntasunetik agertu zenean... Eta ikastolan birziklatzeko papera botatzera joan ginenean? Gutxigatik ez zintugun galdu!! Decapitación, a lo Robespierre!

Aiiiii... zenbat momentu elkarrekin bizi ditugunak... guztiak kontatzen hasiko banintz egunak behar izango nituzke... Espero dut apirileko azken astean edo maiatzeko lehenengoan berriro hemen gurekin egotea... asko gogoratzen gara zurekin, benetan, gurekin behar zaitugu! Oso gogorra da, gainera lau bakarrik izanda, bat faltatzea...

Beno, agurtzeko oedua heldu da, jakin ezazu ez zaitugula inoiz ahaztu (hilda zagoela ematen du jajajaja) eta zu bueltatzeko amorratzen gaudela. Pertsonak joaten direnean konturatzen gara zenbat maite ditugun... Bueltatu, eta ez zaitez inoiz gehiago horrela joan!! :p

Maite zaitugu

Maite zaitut

P.D. Cuando estás embarazada te baja la regla???